EGiB to skrót od: Ewidencja gruntów i budynków. Jest to rejestr, w którym organy Państwa (starostwa, miasta) prowadzą bazę danych o nieruchomościach: numerach, powierzchniach, użytkach i bonitacji gleb, księgach wieczystych, do których przypisane są te nieruchomości  oraz o właścicielach tych nieruchomości. Powstawał w latach powojennych do lat 70/80-tych. Aktualizowany jest na bieżąco (teoretycznie). Służy to gospodarce krajowej: tworzeniu map, naliczaniu podatków gruntowych i od nieruchomości (przez organy gminne), prowadzeniu gospodarki przestrzennej i kilku innym celom.

Tylko dwie informacje: numer działki i nazwę obrębu. Można je znaleźć na dokumentach typu: wypis z rejestru gruntów, akt notarialny, księga wieczysta, decyzja podatkowa.

I tak, i nie. Wiarygodne dane dotyczące granic działki (poziom ufności: 100%) to dane, które powstały z różnych wcześniejszych procedur typu: podział działki, ustalenie granic, rozgraniczenie, wznowienie granic, wyznaczenie punktów granicznych itp. – wszystko, co zawierało w swojej procedurze wykonanie PROTOKOŁU GRANICZNEGO (lub o nazwie pokrewnej, ale nie Protokołu stanu władania). Takie punkty graniczne mają atrybut: Punkt USTALONY oraz SPEŁNIA kryteria dokładnościowe. Niestety, użytkownik nie jest w stanie rozpoznać, które to są punkty, ponieważ ani starostwa, ani geoportal.gov.pl nie publikują żadnych atrybutów punktów – wyłącznie „kreski” granic. Tylko geodeci, którzy mają podpisaną umowę ze starostwem logując się w trybie uprawnionym mogą zobaczyć te atrybuty, a czasami nawet oni nie mogą (taka polityka informacyjna starostwa).

Wg prawa – nie. Jeżeli geodeta wykonuje takie wyznaczenie, to na pewno nie bierze za to żadnej odpowiedzialności, a na pewno łamie prawo. Może to wykonać, jako wyznaczenie robocze, które poprzedza czynności protokolarne (musi wcześniej zgłosić pracę geodezyjną). Taka procedura chroni właściciela przed wyznaczaniem granic bezpośrednio z danych geometrycznych bazy EGiB (tylko współrzędne, bez analizy dokumentów). Wyznaczyć w terenie można każdą współrzędną, ale nie każda współrzędna jest określona prawidłowo. Wiąże się to z późniejszymi problemami i roszczeniami o odszkodowania za wybudowanie ogrodzenia w innym miejscu, budynku zbyt blisko granicy itp.

W czasach, kiedy powstawała EGiB, zwana wtedy rejestrem gruntów, powierzchnię zapisywano do dwóch miejsc po przecinku i podawano z dokładnością do 1 ara, np. 2.96 ha. Wynikało to z metody obliczania tej powierzchni – była to metoda mechaniczna: mierzono nanośnikiem na mapie w skali 1:5000 (lub 2000) i podziałką transwersalną określano miarę w metrach z szacowaniem decymetrów. W nanośniku po pewnym czasie obluzowywał się mechanizm obrotowy i powstawał luz rzędu, np. 0.2mm, co przekładało się w terenie na błędy rzędu 1m (dla skali 1:5000). Do tego dochodziło jeszcze generalizowanie kształtu działek do prostokątów i trójkątów (przy nieregularnym kształcie działek) i stosowano wzory